آقا بیا . . .

یا رقیه بنت الحسین ( علیه السلام )

گفتم : تویی بابای خوب و مهربان ! . . . زد

گفتم که من چیزی نگفتم ! بی امان زد

تاریک بود و چشم جایی را نمیدید

تا دید تنهایم رسید و ناگهان زد

تا دستهای کوچکم روی سرم بود

با ضربه ای محکم به ساق استخوان زد

قدّم فقط تا زیر زانویش می آمد

از کینه اما تا نفس ، تا داشت جان زد

از پای ابرو تا به نزدیکی چانه

شلاق سیلی چهره من را نشان زد

دیگر سیاهی دیدم و چیزی ندیدم

شب بود اما پیکرم رنگین کمان زد

اینها همه رد شد ولی داغ تو بابا

بر عمر ناچیز دلم رنگ خزان زد

علیرضا لک

هنوز هم

نسیم روضه وزیدن گرفت در مویت

غروب میچکد از تارهای گیسویت

کنار خیمه به من رو زدی چگونه شده است

کنار علقمه افتاده بر زمین رویت ؟!

هنور هم که تو در فکر احترام منی !

بس است این همه سختی مده به بازویت

کجاست جای لبم روی ماه پیشانیت

چقدر فاصله افتاده بین ابرویت

چه عطر یاس نجیبی گرفته ای انگار

نشسته مادر پهلو شکسته پهلویت

حسین رستمی

یا فاطمه الزهرا (علیها السلام)

ازفاطمه اکتقا به نامش نکنید

نشناخته توصیف مقامش نکنید

هر کس که در او محبت زهرا نیست

علامه اگر هست سلامش نکنید

التماس دعا