یا رقیه بنت الحسین ( علیه السلام )

گفتم : تویی بابای خوب و مهربان ! . . . زد

گفتم که من چیزی نگفتم ! بی امان زد

تاریک بود و چشم جایی را نمیدید

تا دید تنهایم رسید و ناگهان زد

تا دستهای کوچکم روی سرم بود

با ضربه ای محکم به ساق استخوان زد

قدّم فقط تا زیر زانویش می آمد

از کینه اما تا نفس ، تا داشت جان زد

از پای ابرو تا به نزدیکی چانه

شلاق سیلی چهره من را نشان زد

دیگر سیاهی دیدم و چیزی ندیدم

شب بود اما پیکرم رنگین کمان زد

اینها همه رد شد ولی داغ تو بابا

بر عمر ناچیز دلم رنگ خزان زد

علیرضا لک